Fado muzika

Melodija saudade, ume da legne u sluh prepoznat slom strasti.
I ono sto dolazi posle.
Fado pesme ispevane po portugalskim tavernama na obalama, u suton. Sudbine ribara i moreplovaca i nas slicnih njima.



Volim zenski glas u fado muzici, ne znam kako ali jedini oslobadja zakljucane tonove duse.

Amália Rodrigues.
Slusajuci je vidim pucinu, nebo, mreze na vetru, blistave oci i ruke ribara, slicne mojim, grube i u oziljcima. Ne razumem o cemu peva, nije mi ni vazno, tu su slike o ljubavi i smrti, ceznji i porazu, sve slutnji lepote. Umesto recii tu su prizori sudbina koje njen glas izaziva.




Mariza.
Posebna nijansa prigusene svetlosti u glasu, zaustavljene visine, cudesan osecaj za pauzu kojom se nastavlja neizrecen ton osecanja.

Slusam je kako se oslobadja u pesmi:

Fado mae

Ai minha fonte, meu rio,
ai de agua tao pura e bela,
nos seus olhos um sol
que e a minha janela.
Quem me dera ser o mar
para a embalar
e adormece-la.

E nao deixar seu corpo arrefecer,
agasalhar-lhe o peito em minha mao;
e nao deixar o vento, a chuva, a magoa,
a solidao na sua agua
mergulhar meu coracao.

Nekad portugalski mornari su putovali u moru na svojim brodovima i tamo, u tudjim zemljama, ceznuli su u daljini za domovinom.
Volim te pesme pune tuge...